"ΟΤΑΝ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ" (ΕΙΣΑΓΩΓΗ)

Βράδυ ήτανε, περασμένες δώδεκα όταν πετάχτηκα από το κρεβάτι μου τρομαγμένη. Οι φωνές από το απέναντι διαμέρισμα ήταν τόσο δυνατές που νόμιζες ότι θα ραγίσουν οι τοίχοι. Όλη η πολυκατοικία ήταν στο πόδι. Κάποια στιγμή ακούστηκαν ουρλιαχτά και μετά κλάματα και διάφορα αντικείμενα να σπάνε. Μετά από λίγο ακούστηκε η σειρήνα της αστυνομίας, κάποιος θα την ειδοποίησε φαίνεται .
- Ανοίξτε, φώναξε ένας αστυνομικός αλλά ξαφνικά επικράτησε νεκρική σιγή.

Τότε η αστυνομία άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος και το θέαμα που αντικρίσαμε ήταν σοκαριστικό( μια γυναίκα ξαπλωμένη στο πάτωμα μες τα αίματα, ένας άντρας δίπλα της σα χαμένος με τα χέρια τυλιγμένα γύρω  της και ένα κοριτσάκι γύρω στα πέντε καθισμένο σε μια γωνιά του καναπέ. Είχαν μια βδομάδα περίπου που εγκαταστάθηκαν σ' αυτό το διαμέρισμα. Δεν είχαν ακουστεί βέβαια καθόλου όλη τη βδομάδα, ούτε καν το παιδί.

Η γυναίκα διαπιστώθηκε ότι ήταν νεκρή, ο άντρας δε μιλούσε και το βλέμμα του ήταν χαμένο.Το ίδιο και η μικρή. Μόλις μάζεψαν οι αστυνομικοί το πτώμα, έβαλαν χειροπέδες στον άντρα και προσπάθησαν να πάρουν και τη μικρή. Αλλά η μικρή τους κλωτσούσε και ούρλιαζε, δεν μπορούσαν να την ελέγξουν, ώσπου κάποια στιγμή τους ξέφυγε και ήρθε στην αγκαλιά μου, μ'έσφιξε τόσο πολύ,νόμιζες θα μ΄έπνιγε.

Μετά από αρκετή ώρα, αφού δεν έφευγε από πάνω μου, είπα στους αστυνομικούς να την κρατήσω εγώ προς το παρόν, εξηγώντας τους ότι δε τους γνωρίζω και δεν έχω καμμιά σχέση μαζί τους.

-Δεν μπορώ να καταλάβω την αντίδραση της μικρής απέναντι μου, γιατί δε τους γνωρίζω.Είμαι ψυχολόγος ξέρετε και νομίζω ότι η αντίδραση της μικρής οφείλεται σε σοκ και φόβο ταυτόχρονα.

Αφού μου έδωσαν και συμπλήρωσα κάτι χαρτιά με τα στοιχεία μου, μου επέτρεψαν να κρατήσω τη μικρή.Έτσι έμεινα με ένα κοριτσάκι που έμοιαζε με φάντασμα.