"ΟΤΑΝ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ" (ΚΕΦ.2- ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΛΟΝΔΙΝΟ-ΑΘΗΝΑ)

   Η Χρυσάνθη με τη μητέρα της είχαν μετακομίσει με τη μητέρα της στη Θεσσαλονίκη, εκεί αποφοίτησε από τη σχολή της με άριστα και πήρε υποτροφία για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Ευτυχώς, εκείνη την περίοδο είχε έρθει στη Θεσσαλονίκη η αδερφή της Σωτηρίας από την Ορεστιάδα, μαζί με την κόρη της η οποία πέρασε Ιατρική Θεσσαλονίκης και νοίκιασαν εκεί, ένα ευρύχωρο και άνετο σπίτι. Έτσι έμεινε μαζί τους κι η Σωτηρία όσο διάστημα ήταν η Χρυσάνθη στο Λονδίνο.Η Σωτηρία ήταν πολύ χαρούμενη μ’ αυτή την εξέλιξη γιατί είχε πολλά χρόνια να δει την αδερφή της. Όταν τέλειωσε η Χρυσάνθη τις σπουδές τις στο Λονδίνο, έπιασε δουλειά σ’ ένα ψυχολογικό κέντρο στην Αθήνα.
    Εγκαταστάθηκε σε μια πολυκατοικία εκεί κοντά, ήταν καινούργια οικοδομή και δεν είχαν νοικιαστεί όλα τα διαμερίσματα ακόμη. Μετά τη Χρυσάνθη ήρθαν άλλες τέσσερις οικογένειες, τρεις στο 2^ο όροφο και μια στον 3^ο , απέναντι της. Της είχε κάνει εντύπωση αυτή η οικογένεια γιατί εδώ και δύο βδομάδες που ήταν εκεί δεν ακούστηκε τίποτα, ούτε καν το φορτηγό που είχε έρθει να φέρει πράγματα, μόνο τη πόρτα άκουγε που άνοιγε και έκλεινε. Ούτε στη βεράντα είδε κάποιον. Αυτό της κίνησε την περιέργεια και ένα πρωί δεν άντεξε, μόλις άκουσε κλειδιά στη πόρτα, έτρεξε στο ματάκι της δικιάς της πόρτας να ρίξει μια ματιά. Ένας άντρας γεροδεμένος, ψηλός, κουστουμαρισμένος με μαύρα σπαστά μαλλιά λίγο πιο μακριά από το συνηθισμένο.
-Μμ… ωραίος σχολίασε η Χρυσάνθη, μόλις γύρισε μπροστά και είδε τα χαρακτηριστικά του. Το περίεργο ήταν τα χέρια του που έτρεμαν πολύ, σα να είχε πάρκινσον, δε φαινόταν πάνω από 35 χρονών, φαινόταν σαν ένοχος για κάτι. "Τι να πω άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!", σχολιάσε η κοπέλα.