ΌΤΑΝ Ο ΈΡΩΤΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ (κεφ.6)

    Ο μπαμπάς της μικρής τους περίμενε έξω από το διαμέρισμα. Η μικρή μόλις τον είδε έτρεξε στην αγκαλιά του φωνάζοντας:
- Μπαμπά μου, μπαμπά μου.
- Ησύχασε Άννα μου μη φωνάζεις μπορεί να ενοχλήσουμε τον κόσμο.
- Καλά μπαμπά μου ότι πεις. Η μαμά τελικά πήγε στον ουρανό να πιάσει αστέρια;
- Ναι γλυκιά μου.
- Θα πιάσει και το δικό μου αστέρι και του Σπύρου και θα τα κρατάει φωτεινά;
- Ναι, ναι.
- Πρέπει να το πω στο Σπύρο.
- Όχι, αυτό θα το πω εγώ. Τώρα θέλω να κάτσεις να παίξεις λίγο, γιατί έχω να συζητήσω με την κυρία Χρυσάνθη.
    Τότε η Χρυσάνθη τη ρώτησε:
- Έλα Άννα θέλεις να σου βάλω να δεις Τομ & Τζέρυ που το έχω γραμμένο;
- Ναι, μ’ αρέσει πολύ.
    Το κοριτσάκι είχε αλλάξει εντελώς, το πρόσωπο του από σκυθρωπό και σκοτεινό έγινε λαμπερό με το που είδε το μπαμπά του. Η Χρυσάνθη απευθύνθηκε στον πατέρα της μικρής και τον ρώτησε:
- Θέλετε να καθίσουμε στην βεράντα; Συγνώμη δε γνωρίζω και τ’ όνομα σας.
- Νίκος Ιωάννου, είπε και της έδωσε το χέρι του.
-Χρυσάνθη Μπέικου. Θέλετε να σας βάλω ένα ποτό;
-Αν δεν σας κάνει κόπο, θα έπινα ένα ουϊσκυ με πάγο, αν έχετε βέβαια.
    Η Χρυσάνθη το ετοίμασε και του το πρόσφερε.
- Ευχαριστώ, θα ήθελα να σας ζητήσω συγνώμη για όλη αυτή την αναστάτωση, επωμιστήκατε και εσείς τα προβλήματα μου χωρίς λόγο.
- Μην το σκέφτεστε οι άνθρωποι είναι και υπάρχουν για να βοηθούν ο ένας τον άλλον.
- Δυστυχώς αυτό δε συμβαίνει, μάλλον είστε η εξαίρεση, ίσως γι’ αυτό γίνατε ψυχολόγος. Έχετε δικό σας ιατρείο;
- Όχι, όχι μόλις τέλειωσα το διδακτορικό μου στο Λονδίνο και βρήκα θέση εδώ στο ψυχολογικό κέντρο στην Αθήνα. Ξεκινάω την άλλη εβδομάδα.
- Συγχαρητήρια. Να ξέρατε τι μου θυμίσατε τώρα.
- Κάτι καλό ή κακό;
- Ειλικρινά δεν ξέρω τι να σας πω.
- Πείτε μου αν θέλετε.
    Και ο Νίκος άρχισε να μιλά:
- Πριν από 15 χρόνια στο Λονδίνο γνώρισα τη γυναίκα μου. Ήταν πολύ όμορφη, καθόταν σε ένα καφέ μόνη της και τραγουδούσε με μια βελούδινη φωνή, ένα αγαπημένο μου τραγούδι. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν του μαγαζιού, γιατί δεν ντρεπόταν καθόλου, ήταν πολύ άνετη, αλλά μετά αφού πήγα και της συστήθηκα μου χαμογέλασε με τέτοια ηρεμία και γαλήνη κι αυτό με μάγεψε. Συστηθήκαμε και αρχίσαμε τα ραντεβού κάθε απόγευμα στο ίδιο καφέ. Αυτό γινόταν για 3 μήνες, μετά ξαφνικά εκείνη εξαφανίστηκε, τηλέφωνα δε σήκωνε και σε ένα διαμέρισμα που την άφηνα δεν ήταν κανείς, ήταν κλειστό. Συνέχισα να πηγαίνω στο καφέ τις επόμενες μέρες για πάνω από δυο βδομάδες, αλλά εκείνη πουθενά λες και άνοιξε η γη και την κατάπιε. Όταν την είχα ρωτήσει τι δουλειά κάνει, μου είχε πει ότι ασχολείται με το τραγούδι. Είχα χάσει τα ίχνη της. Εγώ μετά από ένα μήνα, ήρθα Ελλάδα για το θάνατο του πατέρα μου και όταν επέστρεφα στο Λονδίνο τη συνάντησα στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Στην αρχή δεν τη γνώρισα, είχε κόψει τα μαλλιά της πολύ κοντά και στο πρόσωπο της είχε κάτι σημάδια σα γδαρσίματα. Την αγκάλιασα και τη ρώτησα που είχε χαθεί. Μου είπε πως είχε ένα ατύχημα πολύ σοβαρό και ότι δεν ήθελε να το συζητήσει γιατί τη στεναχωρούσε πολύ. Το σεβάστηκα και δε ρώτησα περισσότερα, μου αρκούσε που την είχα βρει. Από εκείνη τη μέρα ήμασταν συνέχεια μαζί....