ΌΤΑΝ Ο ΈΡΩΤΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ (κεφ.8)

- Βρήκα ένα σπίτι και μια γυναίκα με τον άντρα της, που δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά και τους ανέθεσα να φροντίζουν το γιο μου σα να ήταν δικό τους παιδί. Η κυρία Ντίνα δε δούλευε και ο κύριος Βαγγέλης είχε χάσει κι αυτός τη δουλειά του και δυσκολεύονταν πολύ. Έτσι αγόρασα ένα σπίτι, τους έβαλα μέσα, βρήκα και στον κύριο Βαγγέλη μια δουλειά και τους όρισα γονείς του γιού μου. Εννοείται πως εγώ πήγαινα κάθε μέρα και το έβλεπα. Ο Σπύρος ξέρει πως εγώ είμαι ο μπαμπάς του και ότι έχει δυο μαμάδες.
- Πόσο χρονών είναι τώρα ο Σπύρος;
- Τώρα είναι 8 χρονών, την άλλη βδομάδα έχει γενέθλια.
- Και η Άννα πως γεννήθηκε;
- Δυστυχώς. το δράμα μου δε σταματά εδώ. Μετά από δυο χρόνια στην κλινική, η γυναίκα μου είχε μεγάλη βελτίωση, είχε γίνει άλλος άνθρωπος. Ίσως επειδή έπαιρνε σωστά τη φαρμακευτική αγωγή της. Ο ίδιος ο γιατρός με επιβεβαίωσε ότι είχε γίνει καλά και ότι θα μπορούσε να ζήσει σα φυσιολογικός άνθρωπος, φαινόταν να είχε δίκιο. Την πήγα στο σπίτι μας και ζούσαμε την απόλυτη ευτυχία, δεν πίστευα στα μάτια μου. Ο γιατρός μου είπε ότι ίσως της έλεγα για το Σπύρο, εγώ όμως ήμουν επιφυλακτικός σ’ αυτό το θέμα, γιατί ο Σπύρος περνούσε πολύ ωραία με την κυρία Ντίνα και τον κύριο Βαγγέλη. Δεν ήθελα να χαλάσω την ηρεμία του, όπως και τη διάθεση της γυναίκας μου, γιατί φοβόμουν ότι θα γινόταν όπως παλιά και δεν της είπα τίποτα. Περνούσα επιτέλους έναν ονειρικό έγγαμο βίο. Πήγαμε τις πρώτες μας διακοπές στη Σαντορίνη κι εκεί νιώσαμε ξανά τον έρωτα μας, εκείνο ήταν το πρώτο και το τελευταίο ταξίδι μας σαν φυσιολογικό αντρόγυνο. Μετά τη Σαντορίνη η γυναίκα μου μένει έγκυος στην Άννα, όταν το έμαθα, κόντεψα να τρελαθώ όχι από τη χαρά μου αλλά από το φόβο μου μήπως χειροτερέψει εκείνη. Ο γιατρός βέβαια με καθησύχασε αλλά εγώ φοβόμουν τόσο πολύ που κανόνισα τη δουλειά μου έτσι, για να εργάζομαι από το σπίτι για να είμαι συνέχεια δίπλα της. Όλα πήγαν καλά, γέννησε φυσιολογικά το κοριτσάκι μας και όλα έδειχναν καλά. Το μωρό την έκανε και χαμογελούσε, φαινόταν πολύ ήρεμη που νόμιζες πως δεν ήταν αυτή. Αυτή η ηρεμία κράτησε τους πρώτους 4 μήνες, μετά άρχισε το πραγματικό μαρτύριο. Μια μέρα έπρεπε να φύγω εκτός σπιτιού και την άφησα μόνη της με το μωρό. Το θέαμα που αντίκρισα όταν γύρισα ήταν τρομερό, το μωρό είχε μελανιάσει από το κλάμα, με το ζόρι το προλάβαμε, το πήγα κατευθείαν στο νοσοκομείο. Η γυναίκα μου κοιμόταν τόσο βαθιά λες και είχε πέσει σε κώμα, φώναξα το γιατρό και διαπιστώσαμε ότι είχε πάρει κάποια αγχολυτικά χάπια μαζεμένα. Της έκανε  μια ένεση για να συνέλθει αλλά όταν συνήλθε δεν ήταν η ίδια, είχε αλλάξει πάλι, άλλος άνθρωπος και μάλιστα πολύ χειρότερος. Ο γιατρός είπε ότι έπρεπε να μπει για ένα διάστημα στην κλινική. Παρακαλούσα το Θεό να τελειώσει πια αυτό το μαρτύριο μου. Αναγκάστηκα να ψάξω μια γυναίκα για το μωρό, εκείνη τη περίοδο δεν έβρισκα τίποτα. Τότε η κυρία Ντίνα που είχε το Σπύρο, μ’ έβγαλε από τη δύσκολη θέση, γιατί μου είπε αν ήθελα να της πάω τη μικρή να τη φροντίσει μέχρι να βρω μια λύση. Και έτσι έκανα, μέχρι να γίνει ενός χρόνου τη φρόντιζε η κυρία Ντίνα και έτσι τη γνώρισε και ο Σπύρος. Αυτό ήταν το θετικό της υπόθεσης, γιατί έτσι δέθηκαν τ’ αδέρφια. Μετά από ένα χρόνο η γυναίκα μου είχε συνέλθει και ζήτησε να δει τη μικρή. Της είχα πει ότι τη φρόντιζα μόνος μου και κάποιες φορές με βοηθούσε μια γυναίκα. Ο γιατρός με διαβεβαίωσε ότι ήταν καλά, αλλά άφηνε πάντα ένα παραθυράκι, έλεγε πάντα ότι τα σχιζοφρενή άτομα έχουν περίεργες και ανεξέλεγκτες αντιδράσεις. Γι’ αυτό μου τόνισε ότι δεν έπρεπε να την αφήσω ποτέ μόνη με τη μικρή, έτσι προσέλαβα μια γυναίκα που κάθισε μαζί μας 2 χρόνια και μετά κάτι της έτυχε και έφυγε. Μείναμε πάλι οι τρεις μας. Παρατηρούσα πολλές φορές τη γυναίκα μου κρυφά όταν ασχολούνταν με την Άννα, άλλες φορές της έδειχνε υπερβολική αγάπη και άλλες φορές την κοιτούσε σα ξένη. Δε μου άρεσε αυτή η συμπεριφορά της και το συζήτησα με τον γιατρό της και εκείνος μου έδωσε να της δίνω κάποια έξτρα χάπια, δυστυχώς όμως δεν τα έπαιρνε, τα πετούσε και εγώ δεν είχα ιδέα.