ΆΣΧΗΜΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ (Κακοποίηση)

Πολλές φορές η ζωή σου δίνει «χτυπήματα κάτω από τη μέση»  και χωρίς να το καταλάβεις βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά χωρίς ελπίδα και με χιλιάδες προβλήματα. Νομίζεις ότι έχει έρθει το τέλος του κόσμου. «Γιατί σε μένα Θεέ μου;» αναρωτιέσαι συνεχώς μέχρι να συναντήσεις κάτι πολύ χειρότερο για να συνέλθεις  και να αρχίσεις ξανά να αγωνίζεσαι. Ο άντρας μου είχε ένα ατύχημα στη δουλειά του και έμεινε ανάπηρος , είμαι μητέρα δυο παιδιών 4 & 7 ετών. Εργάζομαι σε εργοστάσιο τροφίμων με βάρδιες. Πριν το ατύχημα είχα μια γυναίκα που φρόντιζε τα παιδιά αλλά μετά λόγω χρημάτων αναγκάστηκα να τη διώξω. Παππούδες και γιαγιάδες  δεν υπάρχουν έχουν πεθάνει και από τις δυο πλευρές. Δεν μου έφταναν τα χρήματα γιατί είχαμε να πληρώνουμε και το δάνειο για το σπίτι, έτσι αναγκάστηκα να βρω και δεύτερη δουλειά σε ένα συνεργείο καθαρισμού. Ο σύζυγος ανέλαβε τα παιδιά παρά τα όσα ψυχολογικά είχε μαζέψει μέσα του από το ατύχημα. Εγώ στην κυριολεξία ένα πτώμα, σχολούσα και πήγαινα κατευθείαν για ύπνο, δεν έβλεπα ούτε τα παιδιά, ούτε τον άντρα μου. Μέσα σε όλα τα έξοδα είχα να πληρώνω και την ψυχολόγο που ερχόταν για τον άντρα μου και δεν ήταν λίγα.

Μια μέρα που γύρισα σπίτι νωρίς γιατί είχαμε μια αναποδιά στο συνεργείο καθαρισμού, άκουσα φωνές και τσιρίδες πριν μπω και τρόμαξα, ήταν μεσημέρι τα παιδιά έπρεπε να κοιμόταν και ο σύζυγος να είχε συνεδρία με την ψυχολόγο, επιτάχυνα το βήμα μου, άνοιξα και μπήκα. Το θέαμα που αντίκρισα ήταν απερίγραπτο, η μικρή μου είχε κρυφτεί κάτω από το τραπέζι και έκλαιγε με ουρλιαχτά και ο μεγάλος μου ήταν στην αγκαλιά   του άντρα μου και εκείνος τον χτύπαγε μανιωδώς, το καημένο το παιδί  τσίριζε και χτυπιόταν, πέταξα την τσάντα και έτρεξα να το σώσω, άρπαξα και τη μικρή και πήγαμε στο δωμάτιο, φοβήθηκα και κλείδωσα την πόρτα. Μια ώρα έκανα να τα ηρεμήσω, ο μεγάλος ίδρωσε και τον άλλαξα φανελάκι , αλλά όταν αντίκρισα το κορμάκι του τρόμαξα είχε παντού μελανιές από ξύλο, ξέντυσα και τη μικρή και κείνη το ίδιο. Άρχισα να κλαίω και να τα πασαλείβω με αλοιφή μήπως και τα ανακουφίσω. Ο μεγάλος μου είπε ότι η κυρία Ολυμπία η ψυχολόγος δεν ερχόταν εδώ και βδομάδες και ότι ο μπαμπάς είχε πολλά νεύρα τους χτυπούσε και τους κλείδωνε στο δωμάτιο με τις ώρες. Φρίκαρα με όλα αυτά που άκουσα. Όταν κοίμισα τα παιδιά μετά από ώρα βγήκα και βρήκα τον άντρα μου στο σαλόνι να έχει μετανιώσει, να έχει βάλει το κεφάλι του ανάμεσα στα χέρια του, να κλαίει και να φωνάζει : «δεν αντέχω θέλω να πεθάνω». Δεν του μίλησα καν του έκανα μια ηρεμιστική ένεση και τον έβαλα για ύπνο.

Καθισμένη στο σκοτάδι άναψα ένα τσιγάρο και σκέφτηκα πως αν δεν ερχόμουν νωρίς μπορεί να σκότωνε τα ίδια του τα παιδιά, σαν αυτά τα εγκλήματα που ακούμε στην τηλεόραση και δεν τα πιστεύουμε.

Τι κάνω τώρα Θεέ  μου;

Δυστυχώς σ’ αυτήν την περίπτωση μιλάμε για κακοποίηση παιδιών. Μόνο μια λύση υπάρχει να εισαχθεί ο σύζυγος σε ψυχολογική κλινική για να παρακολουθείται καθημερινά  παίρνοντας την κατάλληλη αγωγή και τα παιδιά να εξετασθούν για κακώσεις και επίσης να βοηθηθούν από ψυχολόγο όπως και εσείς. Υπάρχουν σύμβουλοι που μπορεί να σας βοηθήσουν αρκεί να τους μιλήσετε για το πρόβλημα σας χωρίς να ντρέπεστε και να φοβάστε και όλα θα πάνε καλά.